Dwadzieścia poematów o miłości i jedna pieśń rozpaczy

10

Myśmy nawet ten zmierzch stracili.
Nikt nas nie widział z rękami złączonymi tego wieczora,
kiedy noc błękitna zapadała nad światem.

Widziałem z mojego okna
uroczystość zachodu na dalekich wzgórzach.

Jak moneta czasem
w moich rękach zapalał się kawałeczek słońca.

Wspominałem cię z sercem ściśniętym
od tego smutku, z którego mnie znasz

A więc, gdzie byłaś?
Wśród jakich ludzi?
Jakie mówiłaś słowa?
Dlaczego cała miłość przychodzi nagle wtedy,
kiedy czuję się smutny i czuję, że daleko jesteś?

Upadła książka, którą zawsze się bierze o zmierzchu,
i jak raniony pies u moich stóp wlókł się płaszcz.

Zawsze, zawsze się oddalasz, kiedy zapada wieczór,
w tę stronę, gdzie biegnie mrok zacierając pomniki.

-------------------------

Pablo Neruda
Poeta urodzony w 1904r. w Chile.
W 1971 r. został laureatem literackiej Nagrody Nobla. Kolumbijski pisarz (również noblista w dziedzinie literatury) Gabriel Garcia Marquez nazwał Nerudę najlepszym poetą XX wieku piszącego w jakimkolwiek języku, porównując go do króla Midasa, który wszystko co dotknie zamienia w poezję.